حال حکایت "ما" ست

.

بعد از یک عمر آشنایی، بعد از سه سال صبوری، قسم به آن نماز جماعت دو نفره مان که در خواب پشت من ایستادی _ و بجای اینکه من قنوت بگیرم، از پشت صدای تورا شنیدم و سکوت کردم ..._ و تو در قنوت آن می خواندی : " رب اغفرلنا الذنوبنا التی تحبس الدعا ... "‌ شرمنده ام از لطفهای تو که مرا خیلی بزرگتر از خودم می خوانی و می دانم که خوب می دانی چه بی مقدارم ...
..
.
" بهترین چیز
رسیدن به نگاهی است
که از حادثه ی عشق
تر است ... "

.
...................................

و الله که شهر بی تو مرا حبس می شود ...

"خوب چاره چیست؟"

سعدیا چاره ثبات ست و مدارا و تحمّل ..."آخ از این تحمل و صبر...آخ"

تمت،ممنونم سید الشهدا،ممنونم آقا...با تمام زخمهاییی که پر از خونابه و چرکست، می آیم...تازه اول کار من و شماست...

.

..