حرف اول و آخر

تا فبل از کربلا ....
احساسم نسبت به خودم؟
مثل احساس مخمل در" خونه مادر بزرگه" بود ...
با اینکه می داند تقریبا هیچ تاثیری در دنیای اطرافش ندارند... واساسا عرضه آن را هم ندارد... یک جورهایی مثل یک بیمار خود شیفته،خودش را خیلی دست بالا می گرفت.
اما، در حین زیارات...بحمد الله مثل بک بنده بودم...سراسر از حب...توکل و توانایی حقیقی...و من آنجا، این شعر قیصر را نقض کردم.
..
.
ـ" ديروز ما زندگی را
به بازی گرفتيم
امروز او٬
ما را ...
فردا ..."
همه ی دنیا بازیچه اوست،همه...
ونمی دانی چقدر این حس شیرین است.
................................................
..
پ.ن. به خیلی ها می خواهم بگویم :
ای شما ابله تر از تعریف خوشبختی،
ای شما خالی تر از بیهودگی هاتان،
ای شما تصویر بودن را خیالی خام.......
تبصره :
از کربلا هیج نمی گویم
اگر خواستی قرار می گذاریم بام تهران،یا یکجایی آن بالا ها تا برایت تعرف کنم...با تمام ابزار آلات و متعلقات
..
.