مرا بس است.....

مرا بس، که نه بحث از دین است،نه بحث از خدا،و نه وظیفه ای بر دوش....

و حیرتی عمیق که چه کودکانه فریب می خورند این ملت...

نظر مقام معظم رهبری در مورد اقامه عزای ائمه در ديدار با اعضاى «گروه ويژه» و «گروه معارف اسلامى» صداى جمهورى اسلامى ايران‏
مسأله‏ى ديگر، مسأله‏ى روضه‏هاست. روضه‏خوانى و سينه‏زنى بايد باشد؛ اما نه در هر عزايى. اين را بدانيد كه روضه خواندن و گريه كردن – آن سنت سنيه – مربوط به همه‏ى ائمه نيست؛ متعلق به بعضى از ائمه است. حالا يك وقت در جمع و مجلسى كسى روضه‏يى مى‏خواند، عده‏يى دلشان نرم مى‏شود و گريه مى‏كنند؛ اين عيبى ندارد. اصلاً عزادارى كردن يك حرف است، روضه‏خوانى و سينه‏زنى راه انداختن يك حرف ديگر است. روضه‏خوانى و سينه‏زنى راه انداختن، مخصوص امام حسين است؛ حداكثر مربوط به بعضى از ائمه است؛ آن هم نه به اين وسعت. مثلاً در شب و روز تاسوعا و عاشورا بخصوص، در شب و روز بيست‏ويكم ماه رمضان، سينه‏زنى و عزادارى و برپايى جلسات خوب است؛ ولى مثلاً در مورد حضرت موسى‏بن جعفر (عليه‏السّلام) – با اين‏كه وفات آن بزرگوار از وفاتهاى داراى روضه‏خوانى است – من لزومى نمى‏بينم كه سينه‏زنى بشود؛ يا مثلاً در سالگرد شهادت حضرت زهرا (سلام‏اللَّه‏عليها) مناسبتى ندارد كه ما بياييم نوحه‏خوانى و سينه‏زنى كنيم؛ بهتر اين است كه در آن موارد، شرح مصايبشان گفته بشود. شرح مصايب، گريه‏آور است.

.

و خدا را شکر بر بصیرتی که عنایت الله است به آن مرجع عالیقدر....

که تکلیف کرد و دستور داد به دسته های عزاداری مادرم...

که حفظه الله

..............................................

به غربت فاطمه می سوزم،نفسم تنگ می آید که چه کردند آن ملعونین و مایی که می ترسیم از خلق خدا....

که به او اقتدا نمی کنیم...

که نگذشت نمازی بر مادرم مگر آنکه آن دو ملعون را در آن لعنت می کرد...

الإنصاف فى النص على الأئمة ع با ترجمه رسولى محلاتى متن‏عربى 377 السابع و الأربعون و مائتان نص - ..... ص : 374ّا قبض رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله و اعتلّت فاطمة دخل عليها رجلان من الصّحابة فقالا لها:كيف أصبحت يا فاطمة بنت رسول اللّه؟ قالت: أصدقاني هل سمعتما من رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله يقول: فاطمة بضعة منّي من آذاها فقد آذاني؟ فقالا: نعم لقد سمعنا ذلك منه، فرفعت يديها إلى السّماء و قالت: اللّهمّ إنّي أشهدك أنّهما قد آذياني و غصبا حقّي، ثمّ أعرضت عنهما فلم تكلّمهما بعد ذلك، و عاشت بعد أبيها خمسة و سبعين يوما، و قيل: أربعين يوما، و قيل: ستّة أشهر حتّى ألحقها اللّه به «1»